Repertuar:

Złote Lwy dla Najlepszego Filmu na FPFF w Gdyni 2022

Pokazywany premierowo na festiwalu w Cannes „Silent Twins” to najnowszy film Agnieszki Smoczyńskiej, twórczyni „Córek dancingu” i „Fugi”. Jedna z najoryginalniejszych polskich reżyserek, która o tym, co w nas dzikie i nieokiełznane opowiada z lekkością tanecznych kroków, także w swoim anglojęzycznym debiucie daje popis nieskrępowanej wyobraźni. Wizjonerski, wypełniony muzyką „Silent Twins”, choć zrealizowany w oparciu o reportaż Marjorie Wallace, nosi wyraźne piętno autorskiego stylu. I – podobnie jak poprzednie filmy Smoczyńskiej – pokazuje perspektywę kobiet.

Tym razem są to bliźniaczki z Walii: June i Jennifer Gibbons, które przestają komunikować się ze światem. Od ponurej prowincji, która czarnym dziewczynkom ma do zaoferowania głównie upokorzenia, „milczące bliźniaczki” uciekają w eksplodujące neonowymi kolorami, oprószone słonecznym blaskiem fantazje o pisarskiej sławie, romantycznej miłości i basenach pełnych Pepsi-Coli. Ale podkręcona hormonami nastoletnia wyobraźnia June i Jennifer ma także mroczną stronę – podobnie jak ich podszyta rywalizacją więź.

Kreując na ekranie wewnętrzny świat bliźniaczek, Agnieszka Smoczyńska pełnymi garściami czerpie z estetyki starych reklam, kolorowych magazynów czy mydlanych oper. Sięga po thriller i zmysłowy musical, dramat i poklatkową animację. Ale emocjonalna bomba, jaką jest „Silent Twins”, swoją energię zawdzięcza także Letitii Wright („Czarna Pantera”, serial „Czarne lustro”) i Tamarze Lawrance (serial „Mały topór”). Aktorki tworzą przejmujące role dziewczyn, które nie mogą żyć ani bez siebie, ani razem, i których nastoletni bunt wymknął się spod kontroli. Film Smoczyńskiej można odczytywać jako studium toksycznej więzi, artystycznego geniuszu czy kobiecego buntu. Może to opowieść o ucieczce od rasistowskiego społeczeństwa, a może ballada o niemożliwej miłości?

Przed seansem odbędzie się spotkanie z reżyserką Agnieszką Smoczyńską, które poprowadzi gospodarz cyklu, Łukasz Maciejewski.

Wejściówka: 10 zł

Didier Eribon wyjechał z rodzinnego miasta – przedmieść francuskiego Reims, by ujawnić swoją orientację i wejść na drogę społecznego awansu. Wyjazd do Paryża umożliwił mu odkrycie homoseksualnej tożsamości, jednocześnie jednak ujawnił wstyd związany z robotniczym pochodzeniem.

Śmierć ojca Eribona wywołuje w nim potrzebę powrotu w rodzinne strony i skonfrontowania się ze swoją tożsamością klasową. „Powrót do Reims” jest rodzajem osobistej spowiedzi, rozliczenia i oskarżenia rzuconego samemu sobie.

Główną rolę w spektaklu zagra Jacek Poniedziałek – aktor pochodzący z rodziny robotniczej z krakowskiego osiedla Olsza II, powstałego w latach 60-tych, z którego wyjechał do Warszawy. Przegląda się tym samym w biografii Eribona, jak wielu innych mieszkańców małych polskich miast, miasteczek i wsi. Symboliczne spotkanie tych dwóch nazwisk odkrywa uniwersalność i aktualność mechanizmów awansu społecznego na tle przemian, jakie dokonały się w Europie ostatnich dekad. Czy poradziliśmy sobie z naszą przeszłością i zadaniem skonstruowania nowej tożsamości? Czy polskie społeczeństwo nadal siedzi „w szafie” w strachu przed wykluczeniem?

Didier Eribon wyjechał z rodzinnego miasta – przedmieść francuskiego Reims, by ujawnić swoją orientację i wejść na drogę społecznego awansu. Wyjazd do Paryża umożliwił mu odkrycie homoseksualnej tożsamości, jednocześnie jednak ujawnił wstyd związany z robotniczym pochodzeniem.

Śmierć ojca Eribona wywołuje w nim potrzebę powrotu w rodzinne strony i skonfrontowania się ze swoją tożsamością klasową. „Powrót do Reims” jest rodzajem osobistej spowiedzi, rozliczenia i oskarżenia rzuconego samemu sobie.

Główną rolę w spektaklu zagra Jacek Poniedziałek – aktor pochodzący z rodziny robotniczej z krakowskiego osiedla Olsza II, powstałego w latach 60-tych, z którego wyjechał do Warszawy. Przegląda się tym samym w biografii Eribona, jak wielu innych mieszkańców małych polskich miast, miasteczek i wsi. Symboliczne spotkanie tych dwóch nazwisk odkrywa uniwersalność i aktualność mechanizmów awansu społecznego na tle przemian, jakie dokonały się w Europie ostatnich dekad. Czy poradziliśmy sobie z naszą przeszłością i zadaniem skonstruowania nowej tożsamości? Czy polskie społeczeństwo nadal siedzi „w szafie” w strachu przed wykluczeniem?

Didier Eribon wyjechał z rodzinnego miasta – przedmieść francuskiego Reims, by ujawnić swoją orientację i wejść na drogę społecznego awansu. Wyjazd do Paryża umożliwił mu odkrycie homoseksualnej tożsamości, jednocześnie jednak ujawnił wstyd związany z robotniczym pochodzeniem.

Śmierć ojca Eribona wywołuje w nim potrzebę powrotu w rodzinne strony i skonfrontowania się ze swoją tożsamością klasową. „Powrót do Reims” jest rodzajem osobistej spowiedzi, rozliczenia i oskarżenia rzuconego samemu sobie.

Główną rolę w spektaklu zagra Jacek Poniedziałek – aktor pochodzący z rodziny robotniczej z krakowskiego osiedla Olsza II, powstałego w latach 60-tych, z którego wyjechał do Warszawy. Przegląda się tym samym w biografii Eribona, jak wielu innych mieszkańców małych polskich miast, miasteczek i wsi. Symboliczne spotkanie tych dwóch nazwisk odkrywa uniwersalność i aktualność mechanizmów awansu społecznego na tle przemian, jakie dokonały się w Europie ostatnich dekad. Czy poradziliśmy sobie z naszą przeszłością i zadaniem skonstruowania nowej tożsamości? Czy polskie społeczeństwo nadal siedzi „w szafie” w strachu przed wykluczeniem?

„Johnny” to oparta na prawdziwych wydarzeniach historia, która wzrusza i inspiruje. Opowiedziana z perspektywy podopiecznego Jana Kaczkowskiego, Patryka Galewskiego – chłopaka, który nie miał łatwego startu w życiu.

Patryk włamuje się do domku w małym mieście. Wyrok sądu nakazuje mu prace społeczne w puckim hospicjum, gdzie poznaje niezwykłego ks. Jana Kaczkowskiego. Duchowny angażuje młodych chłopaków z zawodówki, na pozór twardych buntowników, w pomoc śmiertelnie chorym. W swojej pracy skupia się na bliskości, czułości i walce o relacje z drugim człowiekiem. Uczy empatii. A czyni to z hurtową ilością humoru, czym zyskuje ogromną popularność. Niedługo później Jan sam staje się pacjentem swojego hospicjum. Patryk zostaje postawiony w sytuacji, która zmieni całe jego życie.

Przed seansem odbędzie się spotkanie z aktorem Piotrem Trojanem. Rozmowę poprowadzi gospodarz cyklu Łukasz Maciejewski.

Wejściówka: 10 zł

Dominika Knapik wraca na scenę jako perfomerka, żeby opowiedzieć o pracach „na całe życie”: tej artystycznej i tej matczynej. Staje przy tym do walki z własną biografią: choreografki-pracoholiczki oraz odwiecznym poczuciem winy wobec dziecka wychowywanego przez zapracowaną matkę.

Towarzyszką w tym pojedynku jest Pytia – choreoterapeutka, której nie umknie żaden szczegół. Na warsztat zostaje wzięty głęboko osobisty materiał, który jest detonowany poprzez autoironiczną formę mockumentu („fałszywego dokumentu”). W spektaklu owocuje to zdystansowaną, szkatułkową narracją, odbijającą performatywność reprezentacji – dzięki niej widzowie mogą wybiec w przyszłość, jednocześnie cofając się w czasie.

Wynikiem jest krytyczne, ale i niepozbawione poczucia humoru, studium o sensie uprawiania (artystycznego) zawodu i łączenia go z macierzyństwem.

Bilety normalne: 50 zł

Bilety ulgowe: 30 zł

Dominika Knapik wraca na scenę jako perfomerka, żeby opowiedzieć o pracach „na całe życie”: tej artystycznej i tej matczynej. Staje przy tym do walki z własną biografią: choreografki-pracoholiczki oraz odwiecznym poczuciem winy wobec dziecka wychowywanego przez zapracowaną matkę.

Towarzyszką w tym pojedynku jest Pytia – choreoterapeutka, której nie umknie żaden szczegół. Na warsztat zostaje wzięty głęboko osobisty materiał, który jest detonowany poprzez autoironiczną formę mockumentu („fałszywego dokumentu”). W spektaklu owocuje to zdystansowaną, szkatułkową narracją, odbijającą performatywność reprezentacji – dzięki niej widzowie mogą wybiec w przyszłość, jednocześnie cofając się w czasie.

Wynikiem jest krytyczne, ale i niepozbawione poczucia humoru, studium o sensie uprawiania (artystycznego) zawodu i łączenia go z macierzyństwem.

Bilety normalne: 50 zł

Bilety ulgowe: 30 zł

Ile lat wspólnego życia potrzeba, aby zabić uczucie? Czy złamaną miłość można naprawić? Jak zranić ukochaną osobę i uchronić się przed odwetem? Eva Rysová bierze na warsztat debiutancki poemat szwedzkiej literaturoznawczyni i feministki Ebby-Witt Brattström, napisany po głośnym rozwodzie pisarki z Horace’em Engdahlem – członkiem Akademii Szwedzkiej przyznającej Nobla w dziedzinie literatury. Bohaterów opowieści jest dwoje: ona i on. Łączy ich ponadtrzydziestoletni związek, wspólnie wychowane dzieci, udane życie zawodowe i wysoka pozycja społeczna. To elita szwedzkiej kultury. Co się stanie, gdy dwoje takich wejdzie na wojenną ścieżkę, w której orężem są słowa?

Ile lat wspólnego życia potrzeba, aby zabić uczucie? Czy złamaną miłość można naprawić? Jak zranić ukochaną osobę i uchronić się przed odwetem? Eva Rysová bierze na warsztat debiutancki poemat szwedzkiej literaturoznawczyni i feministki Ebby-Witt Brattström, napisany po głośnym rozwodzie pisarki z Horace’em Engdahlem – członkiem Akademii Szwedzkiej przyznającej Nobla w dziedzinie literatury. Bohaterów opowieści jest dwoje: ona i on. Łączy ich ponadtrzydziestoletni związek, wspólnie wychowane dzieci, udane życie zawodowe i wysoka pozycja społeczna. To elita szwedzkiej kultury. Co się stanie, gdy dwoje takich wejdzie na wojenną ścieżkę, w której orężem są słowa?

Główną i jedyną rolę w spektaklu Yany Ross gra Danuta Stenka, aktorka warszawskiego Teatru Narodowego. „Koncert życzeń” oparty jest na tekście niemieckiego dramatopisarza Franza Xavera Kroetza, zbudowanym jedynie z obszernych didaskaliów, które mają stanowić partyturę i komentarz do scenicznych działań. Bohaterką jest około pięćdziesięcioletnia kobieta, stenotypistka. Otoczona barwnością efektownych reklam i opakowań, szalenie pedantyczna i zorganizowana, nie potrafi przezwyciężyć swej samotności. Społeczeństwo, w którym żyje, nie pomaga jej w rozwiązaniu problemów, skazując na wykluczenie i izolację.

Kroetz tworzy obraz świata, w którym jednostka jest zdana na samotność, a jej pojedynczy los ginie gdzieś w wielkomiejskim tempie życia.

Koncepcja spektaklu przewiduje wyłącznie nienumerowane miejsca stojące.

Bilety normalne: 80 zł

Bilety ulgowe: 50 zł

Główną i jedyną rolę w spektaklu Yany Ross gra Danuta Stenka, aktorka warszawskiego Teatru Narodowego. „Koncert życzeń” oparty jest na tekście niemieckiego dramatopisarza Franza Xavera Kroetza, zbudowanym jedynie z obszernych didaskaliów, które mają stanowić partyturę i komentarz do scenicznych działań. Bohaterką jest około pięćdziesięcioletnia kobieta, stenotypistka. Otoczona barwnością efektownych reklam i opakowań, szalenie pedantyczna i zorganizowana, nie potrafi przezwyciężyć swej samotności. Społeczeństwo, w którym żyje, nie pomaga jej w rozwiązaniu problemów, skazując na wykluczenie i izolację.

Kroetz tworzy obraz świata, w którym jednostka jest zdana na samotność, a jej pojedynczy los ginie gdzieś w wielkomiejskim tempie życia.

Koncepcja spektaklu przewiduje wyłącznie nienumerowane miejsca stojące.

Bilety normalne: 80 zł

Bilety ulgowe: 50 zł

Główną i jedyną rolę w spektaklu Yany Ross gra Danuta Stenka, aktorka warszawskiego Teatru Narodowego. „Koncert życzeń” oparty jest na tekście niemieckiego dramatopisarza Franza Xavera Kroetza, zbudowanym jedynie z obszernych didaskaliów, które mają stanowić partyturę i komentarz do scenicznych działań. Bohaterką jest około pięćdziesięcioletnia kobieta, stenotypistka. Otoczona barwnością efektownych reklam i opakowań, szalenie pedantyczna i zorganizowana, nie potrafi przezwyciężyć swej samotności. Społeczeństwo, w którym żyje, nie pomaga jej w rozwiązaniu problemów, skazując na wykluczenie i izolację.

Kroetz tworzy obraz świata, w którym jednostka jest zdana na samotność, a jej pojedynczy los ginie gdzieś w wielkomiejskim tempie życia.

Koncepcja spektaklu przewiduje wyłącznie nienumerowane miejsca stojące.

Bilety normalne: 80 zł

Bilety ulgowe: 50 zł

Główną i jedyną rolę w spektaklu Yany Ross gra Danuta Stenka, aktorka warszawskiego Teatru Narodowego. „Koncert życzeń” oparty jest na tekście niemieckiego dramatopisarza Franza Xavera Kroetza, zbudowanym jedynie z obszernych didaskaliów, które mają stanowić partyturę i komentarz do scenicznych działań. Bohaterką jest około pięćdziesięcioletnia kobieta, stenotypistka. Otoczona barwnością efektownych reklam i opakowań, szalenie pedantyczna i zorganizowana, nie potrafi przezwyciężyć swej samotności. Społeczeństwo, w którym żyje, nie pomaga jej w rozwiązaniu problemów, skazując na wykluczenie i izolację.

Kroetz tworzy obraz świata, w którym jednostka jest zdana na samotność, a jej pojedynczy los ginie gdzieś w wielkomiejskim tempie życia.

Koncepcja spektaklu przewiduje wyłącznie nienumerowane miejsca stojące.

Bilety normalne: 80 zł

Bilety ulgowe: 50 zł

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.