Repertuar:

Zapraszamy na kolejną odsłonę warsztatów w Pracowni Ceramicznej Domu Utopii. Podczas dwóch kolejnych sobót, przy wsparciu włoskiego artysty Paolo Spalluto, entuzjaści ceramiki będą mieli sposobność wykreowania obiektów pobudzających zmysły wzroku, dotyku a może nawet słuchu.

Pierwsze spotkanie upłynie na przygotowaniu podstawowej formy ceramicznej – praca manualna w glinie (w tym na kole garncarskim). Wszystkie autorskie rozwiązania przez tydzień schnąć będą w oczekiwaniu na wykończenie wysuszonych form oraz ich wykończenie w kolorze (angoba). W kolejnym tygodniu artysta przeprowadzi wypał powstałych prac, które uczestnicy będą mogli odebrać po wystudzeniu pieców.

Osoby biorące udział w warsztatach przygotują po dwie realizacje (lub trzy mniejsze), z czego jedną, wybraną przez siebie, pozostawią do dyspozycji Domu Utopii.

Koszt warsztatów: 25 zł za godzinę (200 zł za jeden dwudniowy pakiet, trwający łącznie 8 godzin).

Terminy: 12 i 19 marca, godz. 16:00–20:00

23 i 30 kwietnia, godz. 16:00–20:00

21 i 28 maja, godz. 16:00–20:00

4 i 11 czerwca, godz. 16:00–20:00

„Kobieta musi mieć pieniądze i własny pokój, jeśli ma uprawiać twórczość literacką” – pisała Virginia Woolf w swoim przełomowym eseju. Na ile te odważne jak na tamte czasy postulaty udało się wcielić w życie samej autorce? Czym był jej „własny pokój”? Czy w ogóle go miała?

Spektakl „Własny pokój” oparty jest na eseju Virginii Woolf pod tym samym tytułem, czerpie również z jej przejmującej biografii. Powracające w tekście pytania o warunki potrzebne do pracy i wielopoziomowe mechanizmy wykluczenia są połączone z historią relacji Virginii i Leonarda Woolfów, dwojga pisarzy, wrażliwców, ludzi rozdartych między sztuką a codziennością – którzy, chcąc uratować siebie, nieustannie się nawzajem ranią. Virginia i Leonard znajdują się w zamkniętej przestrzeni swojego domu. Świat zewnętrzny, uznanie, z jakim spotykała się Woolf, ale i tocząca się za oknami II wojna światowa, zderza się z codziennością jej choroby, towarzyszącym jej lękiem i wypartą traumą.

Dziś, prawie sto lat od wydania eseju, zadajemy pytanie o to, czym współcześnie jest tytułowy „własny pokój”. Czy wraz z emancypacją kobiet opisywane przez Woolf problemy straciły na aktualności? Przecież pozornie niczego nam nie brakuje i wszystko jest możliwe. „Własny pokój” okazuje się jednak pojęciem znacznie szerszym i bardziej uniwersalnym. Jest przestrzenią wolności, ekspresji. Poczuciem bezpieczeństwa. Wewnętrznym spokojem. Byciem w zgodzie ze sobą i tym, co wokół. Nieskrępowaną lękiem możliwością robienia tego, co wynika z ciebie.

„Kobieta musi mieć pieniądze i własny pokój, jeśli ma uprawiać twórczość literacką” – pisała Virginia Woolf w swoim przełomowym eseju. Na ile te odważne jak na tamte czasy postulaty udało się wcielić w życie samej autorce? Czym był jej „własny pokój”? Czy w ogóle go miała?

Spektakl „Własny pokój” oparty jest na eseju Virginii Woolf pod tym samym tytułem, czerpie również z jej przejmującej biografii. Powracające w tekście pytania o warunki potrzebne do pracy i wielopoziomowe mechanizmy wykluczenia są połączone z historią relacji Virginii i Leonarda Woolfów, dwojga pisarzy, wrażliwców, ludzi rozdartych między sztuką a codziennością – którzy, chcąc uratować siebie, nieustannie się nawzajem ranią. Virginia i Leonard znajdują się w zamkniętej przestrzeni swojego domu. Świat zewnętrzny, uznanie, z jakim spotykała się Woolf, ale i tocząca się za oknami II wojna światowa, zderza się z codziennością jej choroby, towarzyszącym jej lękiem i wypartą traumą.

Dziś, prawie sto lat od wydania eseju, zadajemy pytanie o to, czym współcześnie jest tytułowy „własny pokój”. Czy wraz z emancypacją kobiet opisywane przez Woolf problemy straciły na aktualności? Przecież pozornie niczego nam nie brakuje i wszystko jest możliwe. „Własny pokój” okazuje się jednak pojęciem znacznie szerszym i bardziej uniwersalnym. Jest przestrzenią wolności, ekspresji. Poczuciem bezpieczeństwa. Wewnętrznym spokojem. Byciem w zgodzie ze sobą i tym, co wokół. Nieskrępowaną lękiem możliwością robienia tego, co wynika z ciebie.

Animacja Mariusza Wilczyńskiego „Zabij to i wyjedź z tego miasta” to dużo więcej niż film: to 14 lat życia poświęconych na realizację tego niesamowitego, osobistego projektu. To przyprawiająca o dreszcze podróż w przeszłość własną i kraju, wywoływanie duchów ludzi i miejsc, terapeutyczna opowieść o rodzinie i wzruszający hołd dla przyjaźni. Ten pełnometrażowy debiut pierwszego polskiego twórcy animacji, któremu retrospektywę zorganizowało prestiżowe nowojorskie Museum of Modern Art (MoMa), zrodził się z potrzeby zrozumienia, wybaczenia i miłości. Film Wilczyńskiego wskrzesza dzieciństwo z całym jego bagażem udręk i zachwytów, przywołuje tych, którzy odeszli, by dać im nowe życie. Zanurzony w przywołanych z pamięci detalach, barwach, dialogach, dźwiękach, sytuacjach, głosach, „Zabij to…” staje się kroniką PRL-owskiego dzieciństwa i młodości przeżytej w czasach transformacji, opowieścią o zmieniającej się Polsce, o szarzyźnie nieoczekiwanie nabierającej rumieńców.

(opis dystrybutora)

Przed seansem odbędzie się spotkanie z Mariuszem Wilczyńskim oraz Anną Dymną, które poprowadzi gospodarz cyklu, Łukasz Maciejewski.

Czy zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się ze śmieciami, które produkuje kultura? My nadajemy im nowe życie – zużyte bannery anonsujące minione wydarzenia kulturalne zamieniamy w dizajnerskie torby. Wraz z Joanną Styrylską możecie włączyć się w re-cycling kultury, w oparciu o przebrzmiałe jej sensy opracować i wykonać własny, niepowtarzalny wzór i użyteczność.

Jeden z najważniejszych spektakli 14. edycji Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia powraca do Krakowa. Grzegorz Wiśniewski mierzy się z kanonicznym scenariuszem filmowym Ingmara Bergmana, a Danuta Stenka wciela się w może najważniejszą rolę w dorobku Ingrid Bergman. Charlotta, światowej sławy pianistka, po długiej nieobecności przyjeżdża do domu swej córki Ewy, która próbuje iść jej drogą. Konfrontacja obu kobiet doprowadza do obnażenia ich lęków i skrywanych przed światem wzajemnych zależności.

„Sonatą jesienną” Grzegorz Wiśniewski udowadnia, że w dziedzinie teatru psychologicznego, najbardziej drobiazgowo analizującego emocje bohaterów, nie ma sobie w Polsce równych. Danuta Stenka pokazuje zaś, że jest aktorką do zadań wyjątkowych, tworząc kreację wstrząsającą, wyróżnioną już najważniejszymi aktorskimi nagrodami sezonu, m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Boska Komedia, Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu oraz Nagrodą Zelwerowicza przyznawaną przez redakcję miesięcznika „Teatr”.

Bilety normalne: 140 zł

Bilety ulgowe: 110 zł

Jeden z najważniejszych spektakli 14. edycji Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia powraca do Krakowa. Grzegorz Wiśniewski mierzy się z kanonicznym scenariuszem filmowym Ingmara Bergmana, a Danuta Stenka wciela się w może najważniejszą rolę w dorobku Ingrid Bergman. Charlotta, światowej sławy pianistka, po długiej nieobecności przyjeżdża do domu swej córki Ewy, która próbuje iść jej drogą. Konfrontacja obu kobiet doprowadza do obnażenia ich lęków i skrywanych przed światem wzajemnych zależności.

„Sonatą jesienną” Grzegorz Wiśniewski udowadnia, że w dziedzinie teatru psychologicznego, najbardziej drobiazgowo analizującego emocje bohaterów, nie ma sobie w Polsce równych. Danuta Stenka pokazuje zaś, że jest aktorką do zadań wyjątkowych, tworząc kreację wstrząsającą, wyróżnioną już najważniejszymi aktorskimi nagrodami sezonu, m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Boska Komedia, Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu oraz Nagrodą Zelwerowicza przyznawaną przez redakcję miesięcznika „Teatr”.

Bilety normalne: 140 zł

Bilety ulgowe: 110 zł

Zapraszamy na kolejną odsłonę warsztatów w Pracowni Ceramicznej Domu Utopii. Podczas dwóch kolejnych sobót, przy wsparciu włoskiego artysty Paolo Spalluto, entuzjaści ceramiki będą mieli sposobność wykreowania obiektów pobudzających zmysły wzroku, dotyku a może nawet słuchu.

Pierwsze spotkanie upłynie na przygotowaniu podstawowej formy ceramicznej – praca manualna w glinie (w tym na kole garncarskim). Wszystkie autorskie rozwiązania przez tydzień schnąć będą w oczekiwaniu na wykończenie wysuszonych form oraz ich wykończenie w kolorze (angoba). W kolejnym tygodniu artysta przeprowadzi wypał powstałych prac, które uczestnicy będą mogli odebrać po wystudzeniu pieców.

Osoby biorące udział w warsztatach przygotują po dwie realizacje (lub trzy mniejsze), z czego jedną, wybraną przez siebie, pozostawią do dyspozycji Domu Utopii.

Koszt warsztatów: 25 zł za godzinę (200 zł za jeden dwudniowy pakiet, trwający łącznie 8 godzin).

Terminy: 12 i 19 marca, godz. 16:00–20:00

23 i 30 kwietnia, godz. 16:00–20:00

21 i 28 maja, godz. 16:00–20:00

4 i 11 czerwca, godz. 16:00–20:00

Sienkiewicz kochany i Sienkiewicz wyklęty. Tyle razy już zabijany, pozornie martwy, a przecież wciąż żywy. Największy – obok Jana Matejki – architekt naszej narodowej wyobraźni. Twórca najchętniej śledzonych polskich seriali XIX wieku. Kolejne wychodzące na łamach gazet rozdziały-odcinki imponowały wizją i rozmachem jak „Gra o tron”, emocjonowały jak swego czasu „Niewolnica Isaura”, bawiły i przerażały jak „The Walking Dead” i na zawsze ustawiły nam perspektywę patrzenia na wydarzenia historyczne z połowy XVII wieku (mniej ważne, czy zgodną z faktami). Twórca „Potopu”. Opowieści arcypolskiej, wdrukowanej w nasze serca i głowy, z pełnokrwistym, tak boleśnie nam bliskim głównym bohaterem. Opowieści pisanej – podobno – ku pokrzepieniu serc.

Jakub Roszkowski, reżyser spektaklu i autor adaptacji, postanowił przyjrzeć się Sienkiewiczowskiej opowieści przez pryzmat tego, co zakopaliśmy na cmentarzu historii i pamięci. Postaci z naszej zbiorowej świadomości, takie jak Andrzej Kmicic, Michał Wołodyjowski czy Jan Onufry Zagłoba zyskują nowe życie, by raz na zawsze rozprawić się z grubymi warstwami kurzu i lukru, które narosły wokół ich przygód. No i jest jeszcze Oleńka! Ciekawe, dlaczego o niej nikt nigdy nie pamięta?

Uwaga! W spektaklu wykorzystywane jest intensywnie pulsujące światło.

Sienkiewicz kochany i Sienkiewicz wyklęty. Tyle razy już zabijany, pozornie martwy, a przecież wciąż żywy. Największy – obok Jana Matejki – architekt naszej narodowej wyobraźni. Twórca najchętniej śledzonych polskich seriali XIX wieku. Kolejne wychodzące na łamach gazet rozdziały-odcinki imponowały wizją i rozmachem jak „Gra o tron”, emocjonowały jak swego czasu „Niewolnica Isaura”, bawiły i przerażały jak „The Walking Dead” i na zawsze ustawiły nam perspektywę patrzenia na wydarzenia historyczne z połowy XVII wieku (mniej ważne, czy zgodną z faktami). Twórca „Potopu”. Opowieści arcypolskiej, wdrukowanej w nasze serca i głowy, z pełnokrwistym, tak boleśnie nam bliskim głównym bohaterem. Opowieści pisanej – podobno – ku pokrzepieniu serc.

Jakub Roszkowski, reżyser spektaklu i autor adaptacji, postanowił przyjrzeć się Sienkiewiczowskiej opowieści przez pryzmat tego, co zakopaliśmy na cmentarzu historii i pamięci. Postaci z naszej zbiorowej świadomości, takie jak Andrzej Kmicic, Michał Wołodyjowski czy Jan Onufry Zagłoba zyskują nowe życie, by raz na zawsze rozprawić się z grubymi warstwami kurzu i lukru, które narosły wokół ich przygód. No i jest jeszcze Oleńka! Ciekawe, dlaczego o niej nikt nigdy nie pamięta?

Uwaga! W spektaklu wykorzystywane jest intensywnie pulsujące światło.

Czy zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się ze śmieciami, które produkuje kultura? My nadajemy im nowe życie – zużyte bannery anonsujące minione wydarzenia kulturalne zamieniamy w dizajnerskie torby. Wraz z Joanną Styrylską możecie włączyć się w re-cycling kultury, w oparciu o przebrzmiałe jej sensy opracować i wykonać własny, niepowtarzalny wzór i użyteczność.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.

Scenografia to nie jest tylko budowanie przestrzeni, projektowanie dekoracji, stwarzanie aktorom otaczającego ich świata. Ważny jest moment, gdy przedmioty na scenie zaczynają żyć, odczuwać emocje, oddychać wraz z bohaterami/aktorami. Podczas warsztatu poszukamy wspólnie, także w działaniu, tego momentu. Sprawdzimy, co jest konieczne, by się zdarzył.

Prowadzenie: Justyna Elminowska

Wejściówka: 50 zł

Pracują w Nowym Teatrze Krzysztofa Warlikowskiego, zagrali razem w wielu jego przestawieniach. A jednak połączyło ich coś więcej niż przynależność do tego samego zespołu. Poniedziałek mówi o Chyrze, że jest jego aktorskim wzorcem metra z Sèvres, prawdziwym punktem odniesienia. A jak wygląda relacja w drugą stronę? Czy obaj aktorzy wzajemnie się inspirują, napędzają do poszukiwań, „recenzują” swe dokonania? W spotkaniu z cyklu „Nasłuchiwanie: inspiracje” proponujemy rozmowę o modelach uprawiania aktorstwa, zaangażowaniu w teatr i w rzeczywistość dookoła nas oraz o kosztach uprawiania tego zawodu. Bez znieczulania, do końca szczerze.

Wejściówka: 10 zł

Czym jest choreografia? Jakie są jej podstawowe elementy? Czy choreografia może stać się sztuką zaangażowaną społeczno-politycznie? Kto ma odwagę się z nią spotkać?

Prowadzenie: Renata Piotrowska-Auffret

Wejściówka: 50 zł

Paweł Dunin Wąsowicz napisał legendarny już dziś Fantastyczny Kraków, który zbiera wszystkie literackie przetworzenia Krakowa: od Szukalskiego po Majkę. Od czasu publikacji trochę ich przybyło. Gościem specjalnym będzie twórca krakowskiego rozdziału w uniwersum Metro 2033, współtwórca projektu Legendy Allegro, pisarz i scenarzysta.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.

Reżyser spektaklu Michał Borczuch wraz z  Krzysztofem Zarzeckim, grającym jedną z głównych ról, postanowili opowiedzieć o swoich prawdziwych matkach, odwołując się do słynnego filmu Almodovara o tym samym tytule. O ile hiszpański maestro opowiada w swoim filmie o żyjącej matce z perspektywy nieżyjącego syna, o tyle Borczuch z Zarzeckim – odwrotnie. Oddają hołd swoim zmarłym na raka matkom, jednocześnie opowiadając nam o sobie. Dzielą się szczegółami ze swojego życia, odsłaniają intymne kulisy dorastania czy wreszcie mierzą się z doświadczeniem śmierci i utraty najbliższej osoby, wszystko to jednak w konwencji teatru.

Borczuch z Zarzeckim zapraszają do tego procesu zaprzyjaźnione aktorki (Rasiakówna, Niemczyk, Biernat, Budner, Żak, Ojrzyńska), które przystępują do tej pracy z aktorskim dystansem, obcym w gruncie rzeczy ich scenicznym synom. Pojawiają się pytania – jak opowiedzieć o czyjejś matce z empatią, jak się w nią wcielić, żeby zadowolić reżysera i jednocześnie syna? Na te i inne jeszcze pytania trzeba będzie sobie odpowiedzieć w Łaźni Nowej, dotyczą one bowiem każdego. Tłem spektaklu jest obraz Polski końca XX wieku (historia obu matek kończy się bowiem odpowiednio w roku 1986 i 1998), przetworzony przez pamięć obu synów i potraktowany z lekkim przymrużeniem oka.

Spektakl, którego premiera odbyła się w 2016 roku, spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem zarówno krytyków, jak i widzów. Ukoronowaniem tego sukcesu był deszcz nagród: m.in. Grand Prix 9. edycji Boskiej Komedii, Grand Prix 23. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Sztuki Współczesnej czy Grand Prix 57. Kaliskich Spotkań Teatralnych.

Reżyser spektaklu Michał Borczuch wraz z  Krzysztofem Zarzeckim, grającym jedną z głównych ról, postanowili opowiedzieć o swoich prawdziwych matkach, odwołując się do słynnego filmu Almodovara o tym samym tytule. O ile hiszpański maestro opowiada w swoim filmie o żyjącej matce z perspektywy nieżyjącego syna, o tyle Borczuch z Zarzeckim – odwrotnie. Oddają hołd swoim zmarłym na raka matkom, jednocześnie opowiadając nam o sobie. Dzielą się szczegółami ze swojego życia, odsłaniają intymne kulisy dorastania czy wreszcie mierzą się z doświadczeniem śmierci i utraty najbliższej osoby, wszystko to jednak w konwencji teatru.

Borczuch z Zarzeckim zapraszają do tego procesu zaprzyjaźnione aktorki (Rasiakówna, Niemczyk, Biernat, Budner, Żak, Ojrzyńska), które przystępują do tej pracy z aktorskim dystansem, obcym w gruncie rzeczy ich scenicznym synom. Pojawiają się pytania – jak opowiedzieć o czyjejś matce z empatią, jak się w nią wcielić, żeby zadowolić reżysera i jednocześnie syna? Na te i inne jeszcze pytania trzeba będzie sobie odpowiedzieć w Łaźni Nowej, dotyczą one bowiem każdego. Tłem spektaklu jest obraz Polski końca XX wieku (historia obu matek kończy się bowiem odpowiednio w roku 1986 i 1998), przetworzony przez pamięć obu synów i potraktowany z lekkim przymrużeniem oka.

Spektakl, którego premiera odbyła się w 2016 roku, spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem zarówno krytyków, jak i widzów. Ukoronowaniem tego sukcesu był deszcz nagród: m.in. Grand Prix 9. edycji Boskiej Komedii, Grand Prix 23. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Sztuki Współczesnej czy Grand Prix 57. Kaliskich Spotkań Teatralnych.

Reżyser spektaklu Michał Borczuch wraz z  Krzysztofem Zarzeckim, grającym jedną z głównych ról, postanowili opowiedzieć o swoich prawdziwych matkach, odwołując się do słynnego filmu Almodovara o tym samym tytule. O ile hiszpański maestro opowiada w swoim filmie o żyjącej matce z perspektywy nieżyjącego syna, o tyle Borczuch z Zarzeckim – odwrotnie. Oddają hołd swoim zmarłym na raka matkom, jednocześnie opowiadając nam o sobie. Dzielą się szczegółami ze swojego życia, odsłaniają intymne kulisy dorastania czy wreszcie mierzą się z doświadczeniem śmierci i utraty najbliższej osoby, wszystko to jednak w konwencji teatru.

Borczuch z Zarzeckim zapraszają do tego procesu zaprzyjaźnione aktorki (Rasiakówna, Niemczyk, Biernat, Budner, Żak, Ojrzyńska), które przystępują do tej pracy z aktorskim dystansem, obcym w gruncie rzeczy ich scenicznym synom. Pojawiają się pytania – jak opowiedzieć o czyjejś matce z empatią, jak się w nią wcielić, żeby zadowolić reżysera i jednocześnie syna? Na te i inne jeszcze pytania trzeba będzie sobie odpowiedzieć w Łaźni Nowej, dotyczą one bowiem każdego. Tłem spektaklu jest obraz Polski końca XX wieku (historia obu matek kończy się bowiem odpowiednio w roku 1986 i 1998), przetworzony przez pamięć obu synów i potraktowany z lekkim przymrużeniem oka.

Spektakl, którego premiera odbyła się w 2016 roku, spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem zarówno krytyków, jak i widzów. Ukoronowaniem tego sukcesu był deszcz nagród: m.in. Grand Prix 9. edycji Boskiej Komedii, Grand Prix 23. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Sztuki Współczesnej czy Grand Prix 57. Kaliskich Spotkań Teatralnych.

Czy zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się ze śmieciami, które produkuje kultura? My nadajemy im nowe życie – zużyte bannery anonsujące minione wydarzenia kulturalne zamieniamy w dizajnerskie torby. Wraz z Joanną Styrylską możecie włączyć się w re-cycling kultury, w oparciu o przebrzmiałe jej sensy opracować i wykonać własny, niepowtarzalny wzór i użyteczność.

Młody przedsiębiorca Sławomir Sikora (Bartosz Sak) prześladowany przez bezwzględnego bandytę dopuszcza się morderstwa w obronie swoich najbliższych. Skazany na 25 lat więzienia trafia za kraty, gdzie musi walczyć o przetrwanie w środowisku recydywistów skazanych za najcięższe zbrodnie. Pozbawiony nadziei na sprawiedliwość, odizolowany od tych, których kocha (w roli narzeczonej Anna Karczmarczyk), musi znaleźć w sobie siłę, by przeżyć i pozostać sobą. Każdy dzień tutaj jest walką o zachowanie godności i człowieczeństwa. Jest grą o życie, toczącą się według wyjątkowo brutalnych reguł. Sikora podejmuje tę walkę i nie daje się złamać. Uczy się zyskiwać sojuszników i przyjaciół, zdobywać szacunek i lawirować pomiędzy więziennymi subkulturami. Dzięki przyjaźni ze skazanym za zabójstwo uciekinierem z Legii Cudzoziemskiej (Piotr Stramowski) oraz pomocy działaczki na rzecz praw człowieka (Olga Bołądź), Sikorze udaje się uwierzyć, że jeszcze nie wszystko jest dla niego stracone. Ale kluczowe decyzje zapadają daleko za murami…

(opis dystrybutora)

Przed seansem odbędzie się spotkanie z Bartoszem Sakiem, które poprowadzi gospodarz cyklu, Łukasz Maciejewski.