W centrum stawiamy ciało, ciało połączone z umysłem i pamięcią. Ciało, które jest nośnikiem wspomnień, nabytych zachowań. Inspiracją do stworzenia spektaklu stają się dla nas odruchy warunkowe i bezwarunkowe, przejmowanie zachowań innych ludzi za pomocą naśladownictwa, projekcji i lustra (odbić lustrzanych związanych z neuronami lustrzanymi). Badanie mechanizmów naśladowania odbywa się także w kontekście popkultury i grup społecznych, a także kodów kulturowych obecnych w naszej rzeczywistości. Zadajemy sobie pytanie czy jesteśmy w stanie dotrzeć do tego, co jest naszym własnym zachowaniem bądź odruchem, czy też zawsze zatracamy siebie uczestnicząc w życiu społecznym. W strategii choreograficznej posługujemy się obserwacją zachowań ludzkich i naszych nawzajem, zastanawiając się jaką rolę odgrywa ruch w naszym życiu. Docieramy do miejsc i przestrzeni miejskich, do wydarzeń i zmian związanych z rozwojem i historią  i próbujemy odnaleźć w nich sfery pamięci ruchowej, cielesnej, dzięki której jesteśmy w stanie przypomnieć sobie sytuacje, odruchy, emocje związane z konkretną osobą i miejscem. Inspiracji nie traktujemy dosłownie, są one punktem wyjścia do tworzenia materiału ruchowego, w którym badamy nasze przyzwyczajenia, zachowania, odruchy testując je również na sobie nawzajem. 

"Wołanie o powrót"

Istotą utworu jest uchwycenie wyczerpania, fizycznego i psychicznego, wywołanego czekaniem. 
Źródłem powstania choreografii jest wiersz napisany przez Małgorzatę Haduch „Kiedy czekam, wysycham”. Stał się spiritus movens dla ruchu i scenografii. 
Bardzo osobista historia została zapisana w wierszu, który po 7 latach od napisania zinterpretowała inna kobieta, tancerka Agnieszka Konopka, tworząc wspólny dla choreografki i performerki świat. 
Jednym z wątków tej pracy twórczej była jedność oczekiwania, która zrodziła się między artystami poprzez prywatne doświadczenia. 

Wiersz jest w języku polskim, jednak znaczenie słów nie jest kluczowe – raczej szept wypowiadany na żywo, który budzi niepokój, stan oczekiwania tworzony między wykonawcami i zjednoczenie oczekiwania z publicznością. 
W tym filmie wiersz jest wypowiadany przy zaciemnieniu. 

„oŚĆ!” 

To performance na głos i ciało, w którym na scenie pojawia się Marta Mandaryna Wiśniewska. Metaforycznie „goła”  odpala rakietę, w której jest tak mnóstwo emocji przepuszczonych przez ciało, ruch i głos. Lecz to nie jest koncert. W formie „oŚĆ!” zbliża się do performensu, zahacza o nowe praktyki performatywne. Jest to swoisty debiut Wiśniewskiej, gdyż kreuje język ekspresji, jakim do tej pory się nie posługiwała, używa głosu a capella, za którym podąża minimalistycznym ruchem. Jest to i debiut dla Haduch jako reżyserki nietypowego przedstawienia, gdyż po raz pierwszy wiodącą formą kompozycji jest dźwięk, za którym podąża choreografia. 
„oŚĆ!” to spotkanie jakże odległych od siebie światów scenicznych, przeszłości Haduch spędzonej częściowo w amsterdamskim i krakowskim offie oraz scenicznej komercyjnej kariery Wiśniewskiej. Obydwie artystki przejrzały się w sobie, dostrzegając nie odkorkowany potencjał mówienia wreszcie swoim własnym językiem. 

Wiśniewska i Haduch to nowy duet sceniczny, świeża przyjaźń i wspólne wizje. Jedną z nich jest „oŚĆ!”, od której wszystko się zaledwie zaczyna... 

Duża Scena (Teatr Łaźnia Nowa)
Kraków